Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

soceri N M

  • 1 socer

        socer erī (abl. socrō for socerō, C. poët.), m    [cf. ἑκυρόσ], a father-in-law: cum soceris generi non lavantur, Cs., H., V., O.: soceri, parents-inlaw, V.— A son's father-in-law, T.
    * * *

    Latin-English dictionary > socer

  • 2 per-misceō

        per-misceō miscuī, mīxtus, ēre,    to mix together, mix thoroughly, commingle, intermingle: equites pedites permixti, S.: naturam cum materiā: permixti cum suis fugientibus, Cs.: permixtum senatui populi concilium, L.: generi cruorem Sanguine cum soceri, O.: in oratione permixti pedes. —Fig., to mix together, mingle, commingle, intermingle: tuas sordes cum clarissimorum virorum splendore: alcuius consiliis permixtus, implicated, Ta.—To confound, disturb, throw into confusion: omnia: divina humanaque iura permiscentur, Cs.: domum, V.: Graeciam: species sceleris tumultu Permixtae, i. e. confused by guilt, H.

    Latin-English dictionary > per-misceō

  • 3 aut

    aut, conj. [aut, Osc. auti, Umbr. ote, ute, may be a modification of autem, as at of et, the suffix -t being a relic of the demonstrative -tem, which appears in item, and is the same as -dem in quidem, and -dam in quondam, and of which the demonstrative adverbs, tam and tum, are absolute forms; the first part of these words may be compared with the Gr. au (cf. aute and autar), and with the Sanscr. vā = or, with which again may be compared ve and vel; v. Corss. Ausspr. II. p. 595, and also pp. 130, 223, 411], or; and repeated: aut... aut, either... or; so in Sanscr. vā... vā.
    I.
    In gen. it puts in the place of a previous assertion another, objectively and absolutely antithetical to it, while vel indicates that the contrast rests upon subjective opinion or choice; i. e. aut is objective, vel subjective, or aut excludes one term, vel makes the two indifferent.
    a.
    Used singly, or:

    omnia bene sunt ei dicenda, qui hoc se posse profitetur aut eloquentiae nomen relinquendum est,

    Cic. de Or. 2, 2, 5:

    quibusnam manibus aut quibus viribus,

    Caes. B. G. 2, 30:

    Vinceris aut vincis,

    Prop. 2, 8, 10:

    cita mors venit aut victoria laeta,

    Hor. S. 1, 1, 8:

    ruminat herbas aut aliquam in magno sequitur grege,

    Verg. E. 6, 55 et persaep. (cf. on the contrary, Tac. G. 8: quae neque confirmare argumentis, neque refellere in animo est: ex ingenio suo quisque demat vel addat fidem).—
    b.
    Repeated, aut... aut, either... or:

    Ubi enim potest illa aetas aut calescere vel apricatione melius vel igni, aut vicissim umbris aquisve refrigerari salubrius?

    Cic. Sen. 16, 57:

    Nam ejus per unam, ut audio, aut vivam aut moriar sententiam,

    Ter. Phorm. 3, 1, 19; id. Heaut. 3,1,11 sq.:

    aut, quicquid igitur eodem modo concluditur, probabitis, aut ars ista nulla est,

    Cic. Ac. 2, 30, 96:

    partem planitiae aut Jovis templum aut oppidum tenet,

    Liv. 44, 6, 15:

    terra in universum aut silvis horrida aut paludibus foeda,

    Tac. G. 5:

    hoc bellum quis umquam arbitraretur aut ab omnibus imperatoribus uno anno aut omnibus annis ab uno imperatore confici posse?

    Cic. Imp. Pomp. 11,31.—
    c.
    More than twice repeated:

    aut equos Alere aut canes ad venandum, aut ad philosophos, Ter And. 1, 1, 29: Uxor, si cesses, aut te amare cogitat Aut tete amare aut potare atque animo obsequi,

    id. Ad. 1, 1, 7 sq.; so four times in Lucr. 4, 935 sq.; five times in Cic. Off. 1, 9, 28; id. N. D. 3, 12, 30; and Prop. 4, 21, 26 sqq.; and six times in Plin. 17, 10, 9, § 58.—
    d.
    Sometimes double disjunctive phrases with aut... aut are placed together:

    Adsentior Crasso, ne aut de C. Laelii soceri mei aut de hujus generi aut arte aut gloriā detraham,

    Cic. de Or. 1, 9, 35:

    res ipsa et rei publicae tempus aut me ipsum, quod nolim, aut alium quempiam aut invitabit aut dehortabitur,

    id. Pis. 39, 94.—
    e.
    Repeated after negatives:

    ne aut ille alserit Aut ceciderit atque aliquid praefregerit,

    Ter. Ad. 1, 1, 11:

    ne tanti facinoris immanitas aut exstitisse aut non vindicata esse videatur,

    Cic. Cat. 1, 6, 14; id. Sull. 43; id. Sest. 37; 39:

    neque enim sunt aut obscura aut non multa post commissa,

    id. Cat. 1, 6, 15; id. Off. 1, 20, 66; 1, 11, 36; 1, 20, 68; id. de Or. 2, 45, 189:

    nec milites ad scelus missos aut numero validos aut animo promptos,

    Tac. A. 14, 58; id. H. 1, 18; id. Or. 12:

    nec erit mirabilis illic Aut Stratocles aut cum molli Demetrius Haemo,

    Juv. 3, 98 sq.:

    neque aut quis esset ante detexit aut gubernatorem cedere adversae tempestati passus est,

    Suet. Caes. 58; id. Ner. 34:

    Nec aut Persae aut Macedones dubitavere,

    Curt. 4, 15, 28: Non sum aut tam inhumanus aut tam alienus a Sardis. Cic. Scaur. 39; id. Cat. 1, 13:

    Nihil est tam aut fragile aut flexibile quam etc.,

    id. Mil. 36 al. —
    f.
    In interrogations:

    quo modo aut geometres cernere ea potest, quae aut nulla sunt aut internosci a falsis non possunt aut is, qui fidibus utitur, explere numeros et conficere versus?

    Cic. Ac. 2, 7, 22; so id. de Or. 1, 9, 37; id. Rosc. Am. 40, 118; id. N. D. 1, 43, 121.—
    g.
    In comparative clauses:

    talis autem simulatio vanitati est conjunctior quam aut liberalitati aut honestati,

    Cic. Off. 1, 15, 44.—
    II.
    Esp.
    A.
    Placed singly, to connect to something more important that which is less so, or at least.
    a.
    Absol.:

    Incute vim ventis submersasque obrue puppes, Aut age diversos et dissice corpora ponto,

    Verg. A. 1, 69 sq. Rib. (furens Juno et irata, quod gravissimum credebat, optavit, deinde quod secundum intulit, Diom. p. 411 P.):

    quaero, num injuste aut improbe fecerit,

    or at least unfairly, Cic. Off. 3, 13, 54:

    a se postulari aut exspectari aliquid suspicantur,

    id. ib. 2, 20, 69:

    quā re vi aut clam agendum est,

    or at least by stealth, id. Att. 10, 12:

    profecto cuncti aut magna pars Siccensium fidem mutavissent,

    Sall. J. 56, 6:

    Audendum est aliquid universis aut omnia singulis patienda,

    Liv. 6, 18, 7:

    pars a centurionibus aut praetoriarum cohortium militibus caesi,

    Tac. A. 1, 30:

    potentiā suā numquam aut raro ad impotentiam usus,

    Vell. 2, 29.—
    b.
    With certe, etc., v. infra, F. 2.—
    B.
    To connect something which must take place, if that which is previously stated does not, or, otherwise, or else, in the contrary case, = alioqui:

    Redduc uxorem, aut quam obrem non opus sit cedo,

    Ter. Hec. 4, 4, 76:

    id (principium) nec nasci potest nec mori, aut concidat omne caelum etc.,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54 (Seyffert ad h. l., but preferring ut non; B. and K. and Kühner, vel):

    nunc manet insontem gravis exitus: aut ego veri Vana feror,

    Verg. A. 10, 630:

    effodiuntur bulbi ante ver: aut deteriores fiunt,

    Plin. 19, 5, 30, § 96:

    Mutatione recreabitur sicut in cibis... Aut dicant iste mihi, quae sit alia ratio discendi,

    Quint. 1, 12, 6; 2, 17, 9.—
    C.
    To restrict or correct an expression which is too general or inaccurate, or, or rather, or more accurately.
    a.
    Absol.:

    de hominum genere, aut omnino de animalium loquor,

    Cic. Fin. 5, 11, 33; 5, 20, 57; id. Ac. 2, 8, 23:

    Aut scilicet tua libertas disserendi amissa est, aut tu is es, qui in disputando non tuum judicium sequare,

    id. Leg. 1, 13, 36: cenaene causā, aut tuae mercedis gratiā Nos nostras aedīs postulas comburere? or rather, etc., Plaut. Aul. 2, 6, 11.—In this signification aut sometimes begins a new clause: Potestne igitur quisquam dicere, inter eum, qui doleat, et inter eum, qui in voluptate sit, nihil interesse? Aut, ita qui sentiet, non apertissime insaniat? or is not rather, etc., Cic. Ac. 2, 7, 20:

    Quid est enim temeritate turpius? Aut quid tam temerarium tamque indignum sapientis gravitate atque constantiā, quam, etc.,

    id. N. D. 1, 1, 1; id. Fin. 4, 26, 72; Plin. Ep. 1, 10, 3.—
    b.
    With potius (v. infra, F. 4.).—
    D.
    Neque... aut sometimes, but chiefly in the poets, takes the place of neque... neque: Neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam;

    nec conjugis umquam Praetendi taedas aut haec in foedera veni,

    Verg. A. 4, 339:

    Si neque avaritiam neque sordes aut mala lustra Obiciet vere quisquam mihi,

    Hor. S. 1, 6, 68 Bentl., but ac, K. and H.:

    Nunc neque te longi remeantem pompa triumphi Excipit aut sacras poscunt Capitolia lauros,

    Luc. 1, 287:

    Nam neque plebeiam aut dextro sine numine cretam Servo animam,

    Stat. S. 1, 4, 66:

    Neque enim Tyriis Cynosura carinis Certior aut Grais Helice servanda magistris,

    Val. Fl. 1, 17; so also Tacitus: nec litore tenus adcrescere aut resorberi, Agr. 10; G. 7 ter; H. 1, 32; so after non:

    Non eo dico, quo mihi veniat in dubium tua fides, aut quo etc.,

    Cic. Quinct. 5:

    non jure aut legibus cognoscunt,

    Tac. Or. 19; id. Agr. 41; id. G. 24; after haud:

    Haud alias populus plus occultae vocis aut suspicacis silentii permisit,

    id. A. 3, 11; after nihil:

    nihil caedis aut praedae,

    id. A. 15, 6; 13, 4; id. H. 1, 30.—
    E.
    The poets connect by aut... vel, vel... aut, instead of aut... aut, or vel... vel: Quotiens te votui Argu [p. 211] rippum Conpellare aut contrectare conloquive aut contui? Plaut. As. 3, 1, 19:

    aut appone dapes, Vare, vel aufer opes,

    Mart. 4, 78, 6 (this epigram is rejected by Schneid.):

    Non ars aut astus belli vel dextera deerat,

    Sil. 16, 32.—
    F.
    In connection with other particles.
    1.
    Aut etiam, to complete or strengthen an assertion, or also, or even:

    quid ergo aut hunc prohibet, aut etiam Xenocratem, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 18, 51:

    conjectura in multas aut diversas, aut etiam in contrarias partes,

    id. Div. 2, 26, 55; id. Off. 1, 9, 28:

    si aut ambigue aut inconstanter aut incredibiliter dicta sunt, aut etiam aliter ab alio dicta,

    id. Part. Or. 14, 51:

    etsi omnia aut scripta esse a tuis arbitror, aut etiam nuntiis ac rumore perlata,

    id. Att. 4, 1.—So with one aut:

    quod de illo acceperant, aut etiam suspicabantur,

    Cic. Fam. 1, 19, 36; Cels. 4, 18:

    si modo sim (orator), aut etiam quicumque sim,

    Cic. Or. 3, 12; id. de Or. 1, 17, 76.—
    2.
    Aut certe, aut modo, aut quidem, or aut sane, to restrict a declaration, or at least (cf. II. A.).
    a.
    Aut certe:

    ac video hanc primam ingressionem meam aut reprehensionis aliquid, aut certe admirationis habituram,

    Cic. Or. 3, 11; id. Top. 17, 64:

    quo enim uno vincebamur a victā Graeciā, id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

    id. Brut. 73, 254; so Dolabella ap. Cic. Fam. 9, 9, 1; Liv. 2, 1, 4; 40, 46, 2; Cels. 1, 2; 5, 26; Prop. 4, 21, 29.—
    b.
    Aut modo:

    Si umquam posthac aut amasso Casinam, aut obcepso modo,

    Plaut. Cas. 5, 4, 22.—
    c.
    Aut quidem:

    Proinde desinant quidam quaerere ultra aut opinari... aut quidem vetustissimā nave impositos jubebo avehi,

    Suet. Caes. 66.—
    d.
    Aut sane:

    Afer aut Sardus sane,

    Cic. Scaur. 15.—
    3.
    Aut vero, to connect a more important thought, or indeed, or truly:

    Quem tibi aut hominem, aut vero deum, auxilio futurum putas?

    Cic. Verr. 2, 4, 78:

    Quis enim tibi hoc concesserit, aut initio genus hominum se oppidis moenibusque saepsisse? Aut vero etc.,

    id. de Or. 1, 9, 36.—
    4.
    Aut potius, for correction or greater definiteness, or rather (cf. II. C.):

    Erravit, aut potius insanivit Apronius?

    Cic. Verr. 2, 3, 119:

    proditores aut potius apertos hostes,

    id. Sest. 35:

    nemo est injustus, aut incauti potius habendi sunt improbi,

    id. Leg. 1, 14, 40:

    Quae est ergo ista ratio, aut quae potius ista amentia?

    id. Verr. 3, 173.—
    5.
    Aut ne... quidem:

    ego jam aut rem aut ne spem quidem exspecto,

    Cic. Att. 3, 22 fin.
    Aut regularly precedes the words of its clause, but sometimes in the poets it takes the second place:

    Saturni aut sacram me tenuisse diem,

    Tib.
    1, 3, 18 Lachm.:

    justos aut reperire pedes,

    id. 2, 5, 112:

    Persequar aut studium linguae etc.,

    Prop. 4, 21, 27:

    Fer pater, inquit, opem! Tellus aut hisce, vel istam, etc.,

    Ov. M. 1, 545 (Merk., ait):

    Balteus aut fluxos gemmis adstrinxit amictus,

    Luc. 2, 362, where some read haud. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 525-558.

    Lewis & Short latin dictionary > aut

  • 4 Constantia

    1.
    constantĭa, ae, f. [1. constans].
    I.
    A firm standing, steadiness, firmness, immutability, unchangeableness, constancy, perseverance (in good prose;

    esp. freq. in Cic.): (stellarum) perennes cursus atque perpetui cum admirabili incredibilique constantiā,

    Cic. N. D. 2, 21, 55; cf. id. ib. §

    56, and 3, 9, 23: dictorum conventorumque,

    id. Off. 1, 7, 23; cf.

    promissi,

    id. Att. 4, 19 (17), 1:

    tantā constantiā vocis atque voltūs,

    Nep. Att. 22, 1: perseverantia constantiaque oppugnandi, Auct. B. Alex. 26.—
    II.
    Trop., agreement, harmony, symmetry, consistency:

    testimoniorum,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    ordo et constantia et moderatio dictorum omnium atque factorum,

    Cic. Off. 1, 28, 98:

    non ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt, sed ex perpetuitate atque constantiā,

    id. Tusc. 5, 10, 31:

    in quibus (orationibus) forsitan magis requiratur constantia,

    id. Clu. 51, 141; cf.:

    constantiae causā,

    for consistency's sake, id. ib. 2, 2, 5:

    quae autem est inter augures conveniens et conjuncta constantia?

    id. Div. 2, 39, 82:

    officii,

    id. Sull. 1, 2. —
    2.
    Firmness of character, steadfastness, immovability, constancy, self - possession:

    is, qui moderatione et constantiā quietus animo est sibi ipse placatus, ut nec tabescat molestiis, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 17, 37; cf. id. ib. 4, 17, 38:

    Catoni cum incredibilem tribuisset natura gravitatem, eamque ipse perpetuā constantiā roborasset semperque in proposito susceptoque consilio permansisset, etc.,

    id. Off. 1, 31, 112:

    si soceri Scauri constantiam (ceperis),

    id. Verr. 1, 17, 52:

    benevolentiam, non... ardore quodam amoris, sed stabilitate potius et constantiā judicemus,

    id. Off. 1, 15, 47:

    firmamentum constantiae est fides,

    id. Lael. 18, 65:

    hinc constantia, illinc furor,

    id. Cat. 2, 11, 25; id. Sest. 41, 88; id. Phil. 7, 4, 14; id. Off. 1, 28, 98; Nep. Thras. 1, 1; Hor. Epod. 15, 15; Liv. 42, 62, 11:

    de eorum fide constantiāque dubitatis?

    Caes. B. G. 7, 77; Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 10:

    animi,

    Ov. M. 11, 293:

    morum,

    Tac. H. 3, 86; id. A. 13, 30 fin.; Sen. Const. Sap. 1, 1 sqq.: sunt et alia ingenita quaedam adjumenta vox, latus, patiens laboris valetudo, constantia, decor, i. e. natural firmness, intrepidity, Quint. prooem. § 27 Meyer.; cf. id. 6, prooem. § 11; 12, 5, 2.— Acc. to the notions of the Stoics, = eupatheia; in plur.: sic quattuor perturbationes sunt, tres constantiae ( = eupatheias treis, Diog. L. 7, 115), Cic. Tusc. 4, 6, 14; cf. Aug. Civ. Dei, 14, 8.
    2.
    Constantia, ae, f., a Roman proper name, Lact. Mort. Pers. 15, 1, 6; Amm. 21, 15, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Constantia

  • 5 constantia

    1.
    constantĭa, ae, f. [1. constans].
    I.
    A firm standing, steadiness, firmness, immutability, unchangeableness, constancy, perseverance (in good prose;

    esp. freq. in Cic.): (stellarum) perennes cursus atque perpetui cum admirabili incredibilique constantiā,

    Cic. N. D. 2, 21, 55; cf. id. ib. §

    56, and 3, 9, 23: dictorum conventorumque,

    id. Off. 1, 7, 23; cf.

    promissi,

    id. Att. 4, 19 (17), 1:

    tantā constantiā vocis atque voltūs,

    Nep. Att. 22, 1: perseverantia constantiaque oppugnandi, Auct. B. Alex. 26.—
    II.
    Trop., agreement, harmony, symmetry, consistency:

    testimoniorum,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    ordo et constantia et moderatio dictorum omnium atque factorum,

    Cic. Off. 1, 28, 98:

    non ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt, sed ex perpetuitate atque constantiā,

    id. Tusc. 5, 10, 31:

    in quibus (orationibus) forsitan magis requiratur constantia,

    id. Clu. 51, 141; cf.:

    constantiae causā,

    for consistency's sake, id. ib. 2, 2, 5:

    quae autem est inter augures conveniens et conjuncta constantia?

    id. Div. 2, 39, 82:

    officii,

    id. Sull. 1, 2. —
    2.
    Firmness of character, steadfastness, immovability, constancy, self - possession:

    is, qui moderatione et constantiā quietus animo est sibi ipse placatus, ut nec tabescat molestiis, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 17, 37; cf. id. ib. 4, 17, 38:

    Catoni cum incredibilem tribuisset natura gravitatem, eamque ipse perpetuā constantiā roborasset semperque in proposito susceptoque consilio permansisset, etc.,

    id. Off. 1, 31, 112:

    si soceri Scauri constantiam (ceperis),

    id. Verr. 1, 17, 52:

    benevolentiam, non... ardore quodam amoris, sed stabilitate potius et constantiā judicemus,

    id. Off. 1, 15, 47:

    firmamentum constantiae est fides,

    id. Lael. 18, 65:

    hinc constantia, illinc furor,

    id. Cat. 2, 11, 25; id. Sest. 41, 88; id. Phil. 7, 4, 14; id. Off. 1, 28, 98; Nep. Thras. 1, 1; Hor. Epod. 15, 15; Liv. 42, 62, 11:

    de eorum fide constantiāque dubitatis?

    Caes. B. G. 7, 77; Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 10:

    animi,

    Ov. M. 11, 293:

    morum,

    Tac. H. 3, 86; id. A. 13, 30 fin.; Sen. Const. Sap. 1, 1 sqq.: sunt et alia ingenita quaedam adjumenta vox, latus, patiens laboris valetudo, constantia, decor, i. e. natural firmness, intrepidity, Quint. prooem. § 27 Meyer.; cf. id. 6, prooem. § 11; 12, 5, 2.— Acc. to the notions of the Stoics, = eupatheia; in plur.: sic quattuor perturbationes sunt, tres constantiae ( = eupatheias treis, Diog. L. 7, 115), Cic. Tusc. 4, 6, 14; cf. Aug. Civ. Dei, 14, 8.
    2.
    Constantia, ae, f., a Roman proper name, Lact. Mort. Pers. 15, 1, 6; Amm. 21, 15, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > constantia

  • 6 elabor

    ē-lābor, elapsus (elabsus), 3, v. dep. n. and a.
    I.
    Neutr., to slip or glide away, to fall out, get off, escape (class.).
    A.
    Lit.:

    anguilla est, elabitur,

    Plaut. Ps. 2, 4, 57;

    so of a snake,

    Liv. 1, 56; 26, 19; Verg. G. 1, 244; Ov. M. 9, 63:

    cum se convolvens sol elaberetur et abiret,

    Cic. Div. 1, 23, 46:

    (animal) ex utero elapsum,

    id. N. D. 2, 51, 128; cf. id. Cat. 1, 6 fin.:

    elapsae manibus tabellae,

    Ov. M. 9, 571; cf.:

    gladius ei e manu,

    Just. 33, 2, 3:

    jumentum e manibus curantium elapsum,

    Liv. 44, 40:

    animi corporibus elapsi,

    Cic. Rep. 6, 26 fin.; cf. id. Tusc. 1, 45 fin.:

    quicquid incidit, fastigio musculi elabitur,

    Caes. B. C. 2, 11, 1:

    Manlii cuspis super galeam hostis elapsa est,

    slipped along, Liv. 8, 7:

    foras elapsa corpora,

    Lucr. 5, 489.—
    b.
    In an upward direction of fire:

    frondes elapsus in altas,

    having crept, glided, upwards, Verg. G. 2, 305. —
    2.
    In partic.
    (α).
    Of persons, to slip off, get clear, escape:

    ex proelio elapsi,

    Caes. B. G. 5, 37 fin.:

    e soceri manibus ac ferro,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    de caede Pyrrhi,

    Verg. A. 2, 526:

    telis Achivum,

    id. ib. 2, 318; cf.

    custodiae,

    Tac. A. 5, 10:

    inter tumultum,

    Liv. 28, 33:

    mediis Achivis,

    Verg. A. 1, 242 et saep.—
    (β).
    Of limbs or joints, to be dislocated:

    articuli,

    Cels. 8, 11, 13:

    id quod in latus elapsum est, digitis restitui,

    id. 8, 19:

    illi elapsos in pravum artus, etc.,

    Tac. H. 4, 81.—
    B.
    Trop.
    A.
    In gen., to slip away, escape:

    causa e manibus,

    Cic. de Or. 2, 50; cf.:

    rei publicae statum illum elapsum scito esse de manibus,

    id. Att. 1, 16, 6; and with this cf. id. Mur. 39, 85:

    animus devinctus paulatim elapsus est Bacchidi,

    i. e. became estranged, Ter. Hec. 1, 2, 94: libros adolescenti elapsos esse, had slipped from him, i. e. had been published prematurely, Quint. 3, 1, 20:

    in servitutem elapsi,

    who had insensibly fallen into, Liv. 3, 37.—
    B.
    In partic.
    1.
    To get off, get clear, escape from condemnation, punishment:

    ex tot tantisque criminibus elapsus,

    Cic. Verr. 2, 2, 58; 2, 1, 39 fin.; id. de Sen. 12 fin.; id. Q. Fr. 3, 4, 2; Quint. 2, 11, 2; 3, 6, 83; Suet. Tib. 33 al. Less freq. of things:

    ne quod maleficium impunitate elaberetur,

    Suet. Aug. 32.—
    2.
    Pregn., to pass away, disappear, escape:

    imperfecta tibi elapsa est vita,

    Lucr. 3, 958; so,

    ea spes,

    Plaut. Capt. 3, 5, 101:

    assensio omnis illa,

    Cic. Tusc. 1, 11, 24: aliquid memoriă, id. Phil. 13, 5, 11; cf. Quint. 10, 3, 33; Luc. 9, 80.—
    II.
    Act. like effugere, to escape from any evil or danger (post-Aug. and very rare):

    pugnam aut vincula,

    Tac. A. 1, 61:

    custodias,

    id. H. 3, 59; Flor. 1, 10, 7 Duker. N. cr.:

    vim ignium (statua),

    Tac. A. 4, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > elabor

  • 7 is

    is, ĕa, id (m. eis, C. I. L. 1, 198; n. it, ib. 5, 875 al., and freq. in MSS. of Plaut.), gen. ējus (old form eiius, C. I. L. 3, 1365 et saep.; v. Prisc. 1, 4, 18, p. 545;

    also etius,

    ib. 2, 1276 al.;

    scanned ĕius,

    Plaut. Poen. 4, 2, 60; Ter. Eun. 1, 2, 51; v. Lachm. ad Lucr. 3, 374;

    also Cic. poët. N. D. 2, 42, 109: eius, monosyl.,

    Plaut. Mil. 3, 1, 206; Ter. Eun. 4, 1, 7 et saep.; dat. ĕï, in ante-class. poetry often ēi, Plaut. Most. 4, 2, 32; Ter. Heaut. 3, 1, 46; Lucr. 2, 1136; 5, 300:

    eiei, C. I. L. 1, 198, 12 al.: eei,

    Inscr. Neap. 2423:

    iei, C. I. L. 1, 205, col. 2, 12 al.: ei, monosyl.,

    Plaut. Capt. 2, 3, 68; id. Trin. 1, 2, 138 et saep.; Cat. 82, 3; cf. Prisc. 7, 5, 21, p. 740; Lachm. ad Lucr. 3, 374:

    eo,

    Inscr. Murat. 582; f. eae, Plaut. Mil. 2, 3, 77 Ritschl; Cato, R. R. 46, 1; v. Varr. L. L. 8, 28, 51; acc. im for eum, Lex ap. Cic. Leg. 2, 24, 60; Charis. 1, 17, p. 107 sq.; Paul. ex Fest. p. 103; also em, Tab. XII., tab. 1, fr. 1.— Plur. nom. m. ĕi, Plaut. Mil. 2, 4, 32; id. Stich. 1, 3, 47; Ter. Ad. prol. 23; but in the MSS. ii; Cic. de Or. 1, 19, 87 et saep.:

    eei,

    Inscr. Neap. 2423, 8: iei, C. I. L. 1, 185; Varr. L. L. 9, 1, 2 al.;

    but ī,

    Plaut. Trin. prol. 17; id. Mil. 3, 1, 158 al.; v. Ritschl prol. p. 98; gen. eum for eorum, Inscr. Murat. 582, 2; dat. and abl. eīs or iīs, also īs, C. I. L. 1, 198, 48; Plaut. Mil. 3, 1, 140, and freq. in MSS.:

    eis, monosyl.,

    Ter. And. 1, 1, 36; id. Eun. 5, 8, 59 al.; v. Lachm. ad Lucr. 4, 934: ieis, C. I. L. 1, 204, col. 1, 5 al.;

    old form also ībus,

    Plaut. Mil. 1, 74; id. Truc. 1, 2, 17: ĭbus, Titin. et Pomp. ap. Non. p. 486; Lucr. 2, 88; cf. S. C. ap. Gell. 4, 6, 2; v. Lachm. l. l.; f. eābus, Cato, R. R. 152; cf. Prisc. 7, 3, 11, p. 733; v. more on these forms, Neue, Formenl. 2, 191-196), pron. demonstr. [root i-; Sanscr. itas; hence, i-ha, here; cf. i-bi, i-ta, i-dem, etc.].
    I.
    He, she, it; this or that man, woman, thing.
    A.
    Referring to something already mentioned, in gen.
    1.
    Referring to the third person:

    fuit quidam senex Mercator: navem is fregit apud Andrum insulam: Is obiit mortem,

    Ter. And. 1, 3, 16:

    venit mihi obviam tuus puer: is mihi litteras abs te reddidit,

    Cic. Att. 2, 1, 1:

    objecit ut probrum nobiliori, quod is, etc.,

    id. Tusc. 1, 2, 3.—
    2.
    Of the first person:

    ego me credidi Homini docto rem mandare: is lapidi mando maxumo,

    Plaut. Merc. 3, 4, 47:

    haec omnia is feci, qui sodalis Dolabellae eram,

    Cic. Fam. 12, 14; Sen. Ep. 63 al. —
    3.
    Of the second person:

    qui magister equitum fuisse tibi viderere, is per municipia cucurristi,

    Cic. Phil. 2, 30.—
    B.
    Esp.
    1.
    In connection with a noun:

    ea re, quia turpe sit, faciendum non esse,

    Cic. Off. 3, 13:

    ea res ut est Helvetiis enuntiata, etc.,

    Caes. B. G. 1, 4:

    ne ob eam rem tribueret, etc.,

    id. ib. 1, 13:

    flumen est Arar... id flumen, etc.,

    id. ib. 1, 12: sub id tempus, Liv. [p. 1004] 43, 5:

    ejus disputationis sententias memoriae mandavi,

    Cic. Lael. 1, 3:

    ante eam diem,

    id. Att. 2, 11, 2:

    ea tempestate,

    Sall. C. 36, 4:

    quam urbem is rex condidit,

    Plin. 6, 17, 21, § 61.—
    2.
    When is, ea, id would stand in the same case with the relative it is usually omitted; when the relative precedes, it is sometimes employed for emphasis:

    male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id temptatur pecuniā,

    Cic. Off. 2, 6, 22. —
    3.
    Connected with que and quidem, it gives prominence to a preceding idea:

    cum una legione eaque vacillante,

    and that, Cic. Phil. 3, 12, 31:

    inprimis nobis sermo isque multus de te fuit,

    id. Att. 5, 1, 3:

    tuus dolor humanus is quidem, sed, etc.,

    id. ib. 12, 10:

    vincula et ea sempiterna,

    id. Cat. 4, 4, 7:

    certa flagitiis merces, nec ea parva,

    id. Phil. 2, 18, 44.—
    4.
    It is sometimes used instead of the reflexive pronoun:

    Helvetii persuadent Rauracis, ut una cum iis (for secum) proficiscantur,

    Caes. B. G. 1, 5:

    Caesar etiam privatas injurias ultus est, quod ejus soceri avum Tigurini interfecerant,

    id. ib. 1, 12. —
    5.
    It is sometimes placed, for greater emphasis, after a relative:

    multitudinem, quae fortunis vestris imminebat, eam... se fecisse commemorat, ut, etc.,

    Cic. Mil. 35, 95; cf.:

    urbem novam conditam vi et armis, jure eam legibusque de integro condere parat,

    Liv. 1, 19, 1.—
    C.
    Id, n., to designate an idea in the most general manner, that (thing, fact, thought, circumstance, etc.).
    1.
    In gen.:

    quando verba vana ad id locorum fuerint, rebus standum esse,

    hitherto, till now, Liv. 9, 45, 2; so,

    ad id (sc. tempus),

    id. 3, 22:

    ad id diei,

    Gell. 17, 8:

    ad id quod natura cogeret, i. e. death,

    Nep. Att. 22, 2:

    id temporis,

    at that time, Cic. Mil. 10, 28; id. Cat. 4, 1, 10: id. Att. 13, 33:

    id aetatis,

    at that age, id. de Or. 1, 47; cf. id. Verr. 2, 2, 37, § 91.—
    2.
    Esp.
    (α).
    Id, therefore, for that reason, on that account:

    id ego gaudeo,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3:

    id misera maesta est,

    Plaut. Rud. 2, 3, 66:

    idne estis auctores mihi?

    do you advise me to that? Ter. Ad. 5, 8, 16.—
    (β).
    Id genus = ejus generis, Gell. 9, 12, 13:

    aliquid id genus scribere,

    Cic. Att. 13, 12, 3.—
    (γ).
    Ad id, for that purpose:

    ad id quod sua quemque mala cogebant, evocati,

    Liv. 3, 7, 8: ad id quod = praeterquam quod, besides that:

    consul ad id, quod, etc., tunc quoque, etc.,

    id. 44, 37, 12; 3, 62, 1; 26, 45, 8 al.—
    (δ).
    In id, to that end, on that account, therefore:

    in id fide a rege accepta,

    Liv. 28, 17.—
    (ε).
    In eo est, it is gone so far, is at that pass:

    quod ad me de Lentulo scribis, non est in eo,

    it is not come to that, is not so, Cic. Att. 12, 40:

    cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,

    when the soldiers were just on the point of scaling the walls, Liv. 2, 17, 5; 28, 22, 8; Nep. Milt. 7, 3: in eo est, also, it consists in that, depends upon that:

    totum in eo est tectorium, ut sit concinnum,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 1:

    ejus omnis oratio versata est in eo, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 57, 254:

    sic velim enitare quasi in eo mihi sint omnia,

    id. Fam. 15, 14.—
    (ζ).
    Ex eo, from that, hence:

    sed tamen ex eo, quod eam voluptatem videtur amplexari saepe vehementius, etc.,

    Cic. Fin. 2, 9. —
    (η).
    Cum eo, ut (with subj.), with the condition or stipulation that, etc., Liv. 8, 14.—
    (θ).
    Eo, adverbially, with the comp., so much, by so much; but frequently to be expressed in English by the, Cic. Quint. 9; so id. Q. Fr. 3, 1, 5.—
    D.
    Sometimes is refers to the foll. substantive, instead of to the preceding relative:

    quae vectigalia locasset, ea rata locatio (for eorum),

    Liv. 23, 11:

    ea libera conjectura est (for de hac re),

    id. 4, 20:

    quae pars major erit, eo stabitur consilio (for ejus),

    id. 7, 35:

    existit ea, quae gemma dicitur,

    Cic. de Sen. 15.—Sometimes, for emphasis, it is placed before the relative quod, to represent a thought or clause:

    ratus, id quod negotium poscebat, Jugurtham venturum,

    Sall. J. 56, 1; id. C. 51, 20:

    sive ille hoc ingenio potuisset, sive, id quod constaret, Platonis studiosus audiendi fuisset,

    Cic. de Or. 1, 20, 89:

    si nos, id quod debet, nostra patria delectat,

    id. ib. 1, 44, 196:

    si, id quod facile factu fuit, vi armisque superassem,

    id. Sest. 17, 39; 13, 30; so,

    id quo,

    id. Inv. 1, 26, 39:

    id de quo,

    Liv. 21, 10, 9. — It is thus apparently pleonastic after substantives: Octavio Mamilio—is longe princeps Latini nominis erat...—ei Mamilio filiam nuptum dat, Liv. 1, 49, 9:

    cultrum, quem habebat, eum defigit,

    id. 1, 58, 11; cf. id. 3, 58, 1.—It is rarely pleonastic after the relative:

    quod ne id facere posses, idcirco dixeram,

    Cic. Ac. 2, 25, 79 dub. (B. and K. bracket id). —
    II.
    He, she, it; that man or the man ( woman, thing), the one, that one, as a correlative to qui:

    si is, qui erit adductus,

    Cic. Verr. 2, 3, 89, § 207:

    is mihi profecto servus spectatus satis, Cui dominus curae est,

    Ter. Ad. 5, 6, 5. And also in the first person:

    haec tibi scribo... is, qui flevi,

    Sen. Ep. 1.—
    III.
    Such, of such a sort, character, or quality:

    in eum jam rediit locum, ut, etc.,

    Ter. Heaut. 2, 3, 118:

    neque enim tu is es, qui, quid sis, nescias,

    Cic. Fam. 5, 12, 6; 4, 7, 2:

    itaque ego is in illum sum, quem tu me esse vis,

    id. Att. 7, 8, 1:

    is eram natus... ut potuerim,

    Liv. 7, 40, 8.— Adj.:

    nec tamen eas cenas quaero, ut magnae reliquiae fiant,

    Cic. Fam. 9, 16, 8; id. Clu. 70:

    quae causae sunt ejus modi, ut de earum jure dubium esse non possit,

    id. de Or. 1, 57, 241:

    est enim credo is vir iste, ut civitatis nomen sua auctoritate sustineat,

    id. Fl. 15, 34. —
    B.
    Such, so great, of so high a degree:

    L. Mescinius ea mecum consuetudine conjunctus est, quod mihi quaestor fuit,

    Cic. Fam. 13, 26, 1.—Hence, advv.
    1.
    ĕā (sc. parte, viā, etc.), on that side, by that way, there:

    quod eā proxime accedi poterat,

    Cic. Caecin. 8, 21:

    itinera muniit: effecit ut eā elephantus ornatus ire posset, quā antea, etc.,

    Nep. Ham. 3 fin.:

    postquam comperit, transitum eā non esse,

    Liv. 21, 32, 9; 5, 43, 2; 24, 2 fin.; 26, 11 fin.; 27, 15 fin. al. —
    2.
    ĕō, v. 2. eo.

    Lewis & Short latin dictionary > is

  • 8 Lepidus

    1.
    lĕpĭdus, a, um, adj. [lepos], pleasant, agreeable, charming, fine, elegant, neat (esp. freq. in Plaut. and Ter.; in Cic. very rare).
    I.
    In gen.:

    fui ego bellus, lepidus,

    Plaut. Capt. 5, 2, 3:

    nugator,

    id. Curc. 4, 1, 1:

    virgo,

    id. ib. 1, 3, 11:

    mortalis,

    id. Truc. 5, 1, 57:

    o lepidum patrem!

    Ter. And. 5, 4, 45:

    ego usa sum benigno et lepido et comi,

    id. Hec. 5, 3, 39:

    lepida es,

    id. ib. 5, 1, 26:

    forma lepida et liberalis,

    Plaut. Ep. 1, 1, 41:

    mores,

    id. Most. 2, 3, 12:

    fama,

    id. Trin. 2, 2, 98:

    facinus lepidum et festivum,

    id. Poen. 1, 2, 95:

    dies,

    id. Aul. 4, 8, 4:

    itan' lepidum tibi visum est, scelus nos irridere?

    Ter. Eun. 5, 7, 17.— Comp.:

    nos invenies alterum Lepidiorem ad omnes res,

    Plaut. Mil. 3, 1, 65.— Sup.:

    pater lepidissime,

    Ter. Ad. 5, 7, 13:

    o capitulum lepidissimum,

    id. Eun. 3, 3, 25.—
    B.
    In a bad sense, nice, effeminate:

    hi pueri tam lepidi ac delicati,

    Cic. Cat. 2, 10, 23.—
    II.
    In partic., of speech, smart, witty, facetious:

    lepida et concinna,

    Auct. Her. 4, 23, 32:

    scimus inurbanum lepido seponere dicto,

    Hor. A. P. 273:

    versus,

    Cat. 6, 17.—Hence, adv.: lĕpĭdē, pleasantly, agreeably, charmingly, finely, prettily.
    1.
    In gen.:

    lepide ornata,

    Plaut. Poen. 1, 2, 84:

    stratus lectus,

    id. ib. 3, 3, 84:

    hoc effectum lepide tibi tradam,

    id. Curc. 3, 15:

    lepide ludificatus,

    id. Cas. 3, 2, 27:

    intellexisti,

    id. Truc. 3, 2, 13:

    lepide prospereque evenire,

    id. Ps. 2, 1, 1:

    ubi lepide voles esse tibi, mea rosa, mihi dicito,

    when you want to enjoy yourself, id. Bacch. 1, 1, 50.—
    2.
    In partic.
    (α).
    As an affirmative response, yes, very well:

    lepide licet,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 1.—
    (β).
    As a term of applause, splendidly, excellently:

    euge, euge, lepide,

    Plaut. Mil. 2, 2, 85:

    facete, laute, lepide: nihil supra,

    Ter. Eun. 3, 1, 37.— Comp.:

    nimis lepide fabulare: eo potuerit lepidius pol fieri,

    Plaut. Mil. 3, 5, 52.— Sup.:

    lepidissime et comissime,

    Plaut. Mil. 3, 3, 66.—
    (γ).
    Of speech, smartly, wittily, humorously:

    in quo lepide in soceri mei persona lusit is, qui elegantissime id facere potuit, Lucilius: Quam lepide lexeis compostae, etc.,

    Cic. de Or. 3, 43, 171; cf. id. Or. 44, 149:

    in libris multa posuit lepide atque argute reperta,

    Gell. 13, 10, 3.
    2.
    Lĕpĭdus, i, m., a surname in the gens Aemilia; e. g. M. Aemilius Lepidus, consul 675 A. U. C., an enemy of Sylla, Cic. Cat. 3, 10, 24; id. Verr. 2, 3, 91, § 212.—Another M. Aemilius Lepidus, triumvir with Antony and Octavius, Cic. Mil. 5, 13; id. Phil. 5, 14, 39; v. his letters to Cicero ap. Cic. Fam. 10, 34 sq.—Hence,
    A.
    Lĕpĭdā-nus, a, um, adj., of or belonging to Lepidus, Lepidan:

    bellum,

    Sall. H. Fragm. 3, 63 Dietsch.—
    B.
    Lĕpĭdĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lepidus, Lepidian:

    tumultus,

    which broke out a year after Sylla's death, in the consulate of M. Æmilius Lepidus, Macr. S. 1, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Lepidus

  • 9 lepidus

    1.
    lĕpĭdus, a, um, adj. [lepos], pleasant, agreeable, charming, fine, elegant, neat (esp. freq. in Plaut. and Ter.; in Cic. very rare).
    I.
    In gen.:

    fui ego bellus, lepidus,

    Plaut. Capt. 5, 2, 3:

    nugator,

    id. Curc. 4, 1, 1:

    virgo,

    id. ib. 1, 3, 11:

    mortalis,

    id. Truc. 5, 1, 57:

    o lepidum patrem!

    Ter. And. 5, 4, 45:

    ego usa sum benigno et lepido et comi,

    id. Hec. 5, 3, 39:

    lepida es,

    id. ib. 5, 1, 26:

    forma lepida et liberalis,

    Plaut. Ep. 1, 1, 41:

    mores,

    id. Most. 2, 3, 12:

    fama,

    id. Trin. 2, 2, 98:

    facinus lepidum et festivum,

    id. Poen. 1, 2, 95:

    dies,

    id. Aul. 4, 8, 4:

    itan' lepidum tibi visum est, scelus nos irridere?

    Ter. Eun. 5, 7, 17.— Comp.:

    nos invenies alterum Lepidiorem ad omnes res,

    Plaut. Mil. 3, 1, 65.— Sup.:

    pater lepidissime,

    Ter. Ad. 5, 7, 13:

    o capitulum lepidissimum,

    id. Eun. 3, 3, 25.—
    B.
    In a bad sense, nice, effeminate:

    hi pueri tam lepidi ac delicati,

    Cic. Cat. 2, 10, 23.—
    II.
    In partic., of speech, smart, witty, facetious:

    lepida et concinna,

    Auct. Her. 4, 23, 32:

    scimus inurbanum lepido seponere dicto,

    Hor. A. P. 273:

    versus,

    Cat. 6, 17.—Hence, adv.: lĕpĭdē, pleasantly, agreeably, charmingly, finely, prettily.
    1.
    In gen.:

    lepide ornata,

    Plaut. Poen. 1, 2, 84:

    stratus lectus,

    id. ib. 3, 3, 84:

    hoc effectum lepide tibi tradam,

    id. Curc. 3, 15:

    lepide ludificatus,

    id. Cas. 3, 2, 27:

    intellexisti,

    id. Truc. 3, 2, 13:

    lepide prospereque evenire,

    id. Ps. 2, 1, 1:

    ubi lepide voles esse tibi, mea rosa, mihi dicito,

    when you want to enjoy yourself, id. Bacch. 1, 1, 50.—
    2.
    In partic.
    (α).
    As an affirmative response, yes, very well:

    lepide licet,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 1.—
    (β).
    As a term of applause, splendidly, excellently:

    euge, euge, lepide,

    Plaut. Mil. 2, 2, 85:

    facete, laute, lepide: nihil supra,

    Ter. Eun. 3, 1, 37.— Comp.:

    nimis lepide fabulare: eo potuerit lepidius pol fieri,

    Plaut. Mil. 3, 5, 52.— Sup.:

    lepidissime et comissime,

    Plaut. Mil. 3, 3, 66.—
    (γ).
    Of speech, smartly, wittily, humorously:

    in quo lepide in soceri mei persona lusit is, qui elegantissime id facere potuit, Lucilius: Quam lepide lexeis compostae, etc.,

    Cic. de Or. 3, 43, 171; cf. id. Or. 44, 149:

    in libris multa posuit lepide atque argute reperta,

    Gell. 13, 10, 3.
    2.
    Lĕpĭdus, i, m., a surname in the gens Aemilia; e. g. M. Aemilius Lepidus, consul 675 A. U. C., an enemy of Sylla, Cic. Cat. 3, 10, 24; id. Verr. 2, 3, 91, § 212.—Another M. Aemilius Lepidus, triumvir with Antony and Octavius, Cic. Mil. 5, 13; id. Phil. 5, 14, 39; v. his letters to Cicero ap. Cic. Fam. 10, 34 sq.—Hence,
    A.
    Lĕpĭdā-nus, a, um, adj., of or belonging to Lepidus, Lepidan:

    bellum,

    Sall. H. Fragm. 3, 63 Dietsch.—
    B.
    Lĕpĭdĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lepidus, Lepidian:

    tumultus,

    which broke out a year after Sylla's death, in the consulate of M. Æmilius Lepidus, Macr. S. 1, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > lepidus

  • 10 ludibrium

    lūdī̆brĭum, ii, n. [ludus and, perh., fero], a mockery, derision, wantonness.
    I.
    Lit.:

    quodsi ridicula haec ludibriaque esse videmus,

    Lucr. 2, 47:

    ne per ludibrium interiret regnum,

    by wantonness, Liv. 24, 4, 2. —
    (β).
    With gen. subj.:

    ille (Bias) haec ludibria fortunae ne sua quidem putavit,

    i. e. worldly goods, Cic. Par. 1, 1, 8:

    hoc quoque ludibrium casus ediderit fortuna, ut, etc.,

    Liv. 30, 30:

    inter magna rerum verborumque ludibria,

    Suet. Vit. 17:

    ludibria naturae,

    id. Aug. 83.—
    (γ).
    With gen. obj.:

    ludibrium oculorum specie terribile ad frustrandum hostem commentus,

    Liv. 22, 16; cf. id. 24, 44:

    sive ludibrium oculorum sive vera species,

    Curt. 4, 15, 26.—
    II.
    Transf.
    A.
    A laughing-stock, butt, jest, sport:

    is (Brutus) ab Tarquiniis ductus Delphos, ludibrium verius, quam comes,

    Liv. 1, 56, 9:

    quibus mihi ludibrio fuisse videntur divitiae,

    the sport of, Sall. C. 13:

    in ora hominum pro ludibrio abire,

    Liv. 2, 36:

    ludibrium soceri,

    Luc. 7, 379:

    pelagi,

    id. 8, 710:

    ventis Debes ludibrium,

    Hor. C. 1, 14, 15:

    ludibrium omnium reddere aliquem,

    Just. 9, 6, 6:

    et vultus et vox ludibrio sunt hominibus, quos non permoverunt,

    Quint. 6, 1, 45.—
    B.
    A scoff, jest, sport:

    qui lubet ludibrio habere me,

    Plaut. Men. 2, 3, 45; so,

    ludibrio aliquem habere,

    id. Cas. 3, 5, 19.— Pass.:

    ludibrio haberi,

    Ter. Hec. 1, 2, 74; 4, 1, 11:

    hosti ludibrio esse,

    Cic. ad Brut. 1, 2:

    legati per ludibrium auditi dimissique,

    Liv. 24, 26:

    per ludibrium exprobrare,

    to reproach jestingly, scoff, Curt. 4, 10:

    nec dubie ludibrio esse miserias suas,

    id. 2, 23, 13:

    aliquem in ludibrium reservare,

    Suet. Calig. 23:

    adusque ludibria ebriosus,

    such a drunkard as to be a standing jest, Gell. 15, 2, 2.—
    (β).
    With gen. subj.:

    Varro ad ludibrium moriturus Antonii,

    Vell. 2, 71, 2.—
    (γ).
    With gen. obj.:

    ad ludibrium stolidae superbiae,

    Liv. 45, 3; 45, 41:

    ludibrio fratris Remum novos transiluisse muros,

    id. 1, 7; 9, 11; Just. 36, 1.—
    C.
    Abuse, violence done to a woman:

    in corporum ludibria deflere,

    Curt. 10, 1, 3; 4, 10, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > ludibrium

  • 11 permisceo

    per-misceo, scŭi, stum, and xtum, 2, v. a., to mix or mingle together; to commingle, intermingle.
    I.
    Lit.:

    naturam cum materiā,

    Cic. Univ. 7:

    permixti cum suis fugientibus,

    Caes. B. G. 7, 62:

    permixtum senatui populi concilium,

    Liv. 21, 14:

    equites turbae hostium,

    id. 39, 51:

    fructus acerbitate permixti,

    Cic. Planc. 38, 92; Plin. 28, 17, 67, § 231:

    generique cruorem Sanguine cum soceri permiscuit impius ensis,

    Ov. M. 14, 801:

    omnes in oratione esse quasi permixtos et confusos pedes,

    Cic. Or. 57, 195:

    (gagates lapis) medetur strumis cerae permixtus,

    Plin. 36, 19, 34, § 142:

    corpora viva permista sepultis,

    Luc. 2, 152:

    alicui totum ensem,

    to plunge his whole sword into his body, Sil. 10, 259.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to mix or mingle together; to commingle, intermingle:

    ne tuas sordes cum clarissimorum virorum splendore permisceas,

    Cic. Vatin. 5, 13:

    tristia laetis,

    Sil. 13, 385:

    geminas e sanguine matris permistura domos,

    Luc. 2, 333:

    acerbitas morum ne vino quidem permista,

    Cic. Phil. 12, 11, 26.—Of language:

    quibus (intervallis longis et brevibus) implicata atque permixta oratio,

    Cic. Or. 56, 187.—
    B.
    In partic., to confound, disturb, throw into confusion, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 123:

    omnia,

    id. Planc. 17, 41; cf.:

    omnia divina humanaque jura permiscentur,

    Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    domum,

    Verg. A. 7, 348; Sall. J. 5, 2:

    Graeciam,

    Cic. Or. 9, 20:

    omnia gravi timore,

    Flor. 1, 18, 12.—Hence, permixtus, a, um (perh. not permistus in class. Lat.), P. a.
    A.
    Promiscuous, confused:

    permixta caedes,

    Lucr. 3, 643; 5, 1313:

    mores,

    disordered, disorderly, id. 3, 749.—
    B.
    Filled:

    permixtus maerore,

    App. M. 9, p. 235 fin.—Adv.: per-mixtē, confusedly, promiscuously, Cic. Inv. 1, 22, 32; id. Part. 7, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > permisceo

  • 12 ruina

    rŭīna, ae, f. [ruo], a rushing or tumbling down; a falling down, fall (syn.: casus, lapsus).
    I.
    In abstracto.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (rare). grandinis, Lucr. 6, 156:

    aquarum,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1 med.:

    nostra (sc. nucum),

    Mart. 13, 25, 2:

    jumentorum sarcinarumque,

    Liv. 44, 5: Capanei, a fall by lightning (v. Capaneus), Prop. 2, 34 (3, 32), 40:

    (apri saevi) Permixtas dabant equitum peditumque ruinas,

    Lucr. 5, 1329: Tyrrhenus et Aconteus Conixi incurrunt hastis, primique ruinam Dant sonitu ingenti, rush or fall upon each other, Verg. A. 11, 613:

    interea suspensa graves aulaea ruinas In patinam fecere,

    fell down, Hor. S. 2, 8, 54.—
    2.
    In partic., of buildings, a tumbling or falling down, downfall, ruin (class.; in good prose only in sing.):

    repentinā ruinā pars ejus turris concidit... tum hostes, turris repentinā ruinā commoti, etc.,

    Caes. B. C. 2, 11 fin. and 12 init.; cf.: ferunt conclave illud, ubi epularetur Scopas, concidisse: eā ruinā ipsum oppressum cum suis interiisse, Cic. de Or. 2, 86, 353; id. Div. 2, 8, 20; Tac. A. 2, 47:

    aedificiorum,

    Suet. Oth. 8:

    amphitheatri,

    id. Tib. 40:

    camerae,

    id. Ner. 34:

    spectaculorum,

    id. Calig. 31:

    pontis,

    id. Aug. 20:

    tecta Penthei Disjecta non leni ruinā,

    Hor. C. 2, 19, 15:

    jam Deiphobi dedit ampla ruinam, Vulcano superante, domus,

    i. e. fell in, Verg. A. 2, 310; so,

    trahere ruinam,

    id. ib. 2, 465; 9, 712; cf. B. a, infra:

    effulsisse inter ruinam ignes,

    Tac. A. 2, 47:

    ruinam urbis et incendia recordantes,

    Just. 5, 7, 10:

    morbus, captivitas, ruina, ignis,

    Sen. Tranq. 11, 6:

    multos occidere incendii ac ruinae potentia est,

    id. Clem. 1, 26, 5.—In plur.:

    tantae in te impendent ruinae, nisi suffulcis firmiter,

    Plaut. Ep. 1, 1, 77; so Vell. 2, 35, 4 (with incendia); Suet. Vesp. 8; Lucr. 2, 1145:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    Hor. C. 3, 3, 8:

    dum Capitolio dementes ruinas parabat,

    id. ib. 1, 37, 7.—
    B.
    Trop., a downfall, fall, ruin; accident, catastrophe, disaster, overthrow, destruction, etc. (freq. and class.; used equally in sing. and plur.; cf.: exitium, pernicies).
    (α).
    Sing.:

    vis illa fuit et, ut saepe jam dixi, ruina quaedam atque tempestas,

    a catastrophe, Cic. Clu. 35, 96: incendium meum ruinā restinguam, with the overthrow, fall (of the State), Catilina ap. Sall. C. 31, 9, and ap. Cic. Mur. 25, 51:

    ut communi ruinā patriae opprimerentur,

    Liv. 45, 26; Vell. 2, 91, 4; 2, 85, 1; 2, 124, 1:

    in hac ruinā rerum stetit una integra atque immobilis virtus populi Romani,

    Liv. 26, 41:

    rerum nostrarum,

    id. 5, 51:

    urbis,

    id. 25, 4:

    ex loco superiore impetu facto, strage ac ruinā fudere Gallos,

    utter defeat, id. 5, 43; cf.:

    ruinae similem stragem eques dedit,

    id. 4, 33:

    Cannensis,

    id. 23, 25; 42, 66 fin.; 4, 46;

    5, 47: ruina soceri in exsilium pulsus,

    Tac. H. 4, 6; cf. id. G. 36:

    pereat sceleratus, regnique trahat patriaeque ruinam,

    Ov. M. 8, 497:

    aliae gentes belli sequuntur ruinam,

    Flor. 2, 12, 1:

    ille dies utramque Ducet ruinam,

    i. e. death, Hor. C. 2, 17, 9:

    Neronis principis,

    Plin. 17, 25, 38, § 245.—
    (β).
    Plur.:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    Cic. Cat. 1, 6, 14:

    in ruinis aversae, atque afflictae rei publicae,

    id. Sest. 2, 5:

    devota morti pectora liberae Quantis fatigaret ruinis,

    Hor. C. 4, 14, 19; cf.:

    nox auget ruinas,

    Val. Fl. 3, 207:

    principiis in rerum fecere ruinas et graviter magni magno cecidere ibi casu,

    i. e. false steps, errors, mistakes, Lucr. 1, 740:

    (Academia) si invaserit in haec, miseras edet ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ruinas videres,

    id. Fin. 5, 28, 83.—
    II.
    In concreto.
    1.
    That which tumbles or falls down, a fall (not anteAug.).
    A.
    In gen. ( poet.):

    disjectam Aenaeae toto videt aequore classem Fluctibus oppressos Troas caelique ruinā,

    i. e. a storm, rain, Verg. A. 1, 129; so,

    caeli (with insani imbres),

    Sil. 1, 251:

    poli,

    i. e. thunder, Val. Fl. 8, 334.—
    B.
    In partic. (acc. to I. A. 2.), a building that has tumbled down, a ruin, ruins (mostly in plur., and not in Cic. prose):

    nunc humilis veteres tantummodo Troja ruinas ostendit,

    Ov. M. 15, 424:

    Sagunti ruinae nostris capitibus incident,

    Liv. 21, 10, 10:

    (urbs) deserta ac strata prope omnis ruinis,

    id. 33, 38, 10:

    fumantes Thebarum ruinae,

    id. 9, 18, 7:

    ruinis templorum templa aedificare,

    id. 42, 3:

    in tugurio ruinarum Carthaginiensium,

    Vell. 2, 19 fin. —In sing.:

    alius par labor... flumina ad lavandam hanc ruinam jugis montium ducere,

    Plin. 33, 4, 21, § 74:

    EX RVINA TEMPLI MARTIS,

    Inscr. Orell. 2448 (A.D. 256).—
    2.
    Transf., of persons who cause ruin, a destroyer:

    rei publicae,

    Cic. Sest. 51, 109:

    ruinae publicanorum,

    id. Prov. Cons. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > ruina

  • 13 socer

    sŏcer (nom. socerus, Plaut. Cas. 4, 2, 18; id. Men. 5, 5, 54;

    with socer,

    id. ib. 5, 7, 56), ĕri, m. [Gr. hekuros].
    I.
    A father-in-law, Plaut. Stich. 4, 1, 22; id. Trin. 5, 2, 27; Cic. Off. 1, 35, 129; id. Lael. 1, 1 and 5; Caes. B. G. 1, 12 fin.; Ov. M. 1, 145; Hor. C. 3, 11, 39; id. Ep. 1, 19, 30 al.; v. also socrus.— Plur. soceri, parents-in-law, Verg. A. 2, 457; 10, 79; Ov. M. 3, 132.—
    II.
    Transf., for consocer, a son's father-in-law, Ter. Hec. 5, 2, 4: magnus, grandfather-in-law, i. e. one's husband's or wife's grandfather, Dig. 38, 10, 4, § 6;

    called simply socer,

    ib. 50, 16, 146; cf. ib. 3, 1, 3; 23, 2, 14 fin.:

    socer major,

    a great-grandfather-in-law, Paul. Diac. p. 136, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > socer

См. также в других словарях:

  • List of Manchu clans in alphabetical order — This is an alphebetical list of Manchu clans: Contents 1 A 2 B 3 C 4 D 5 E …   Wikipedia

  • Libri De Re Rustica — est une réunion des plus célèbres textes laissés par les auteurs de l Antiquité (Caton l Ancien, Varron, Columelle, Palladius) sur les matières d Agriculture et de vie à la campagne. La première édition du recueil est de Venise en 1472. Il existe …   Wikipédia en Français

  • Libri de re rustica — est une réunion des plus célèbres textes laissés par les auteurs de l Antiquité (Caton l Ancien, Varron, Columelle, Palladius) sur les matières d Agriculture et de vie à la campagne. La première édition du recueil est de Venise en 1472. Il existe …   Wikipédia en Français

  • De re rustica — Libri de re rustica est une réunion des plus célèbres textes laissés par les auteurs de l Antiquité (Caton l Ancien, Varron, Columelle, Palladius) sur les matières d Agriculture et de vie à la campagne. La première édition du recueil est de… …   Wikipédia en Français

  • JETHRO — socer Mosis. Exod. c. 3. v. 1. qui et Raguel, Exod. c. 2. v. 18. De quo iude porro ettc. Sulpic. Seu. l. 1. Hist. Sacr. c. 22. et 29. Euseb. Salian. et Torniel. A. M. 2544. n. 3. A. M. 2545. n. 47. et 49. etc. Tertull. l. contra Iudaeos. Hier in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Helvetii — The Helvetii were a Celtic tribe and the main occupants of the Swiss plateau in the 1st century BC. They are prominently featured in Julius Caesar’s commentaries on the Gallic War. The Neolatin title of Switzerland, Confoederatio Helvetica… …   Wikipedia

  • Artemidor von Daldis — Artemidor von Daldis, auch Artemidor von Ephesos (griechisch Ἀρτεμίδωρος ὁ Δαλδιανός, Artemídoros ho Daldianós, lateinisch Artemidorus Daldianus), war ein Traumdeuter und Wahrsager aus der 2. Hälfte des 2. Jahrhunderts. Artemidor ist der… …   Deutsch Wikipedia

  • Avunculus — In der folgenden Liste Lateinisch Deutscher Verwandtschaftsbezeichnungen sind Bezeichnungen aufgeführt, die in Quellen der Antike bis ins Mittelalter, in Kirchenbüchern sogar bis zur Französischen Revolution anzutreffen sind. Dabei ist zu… …   Deutsch Wikipedia

  • Enoch Pöckel — (* 19. Oktober 1578 in Leipzig; † 30. März 1627 ebenda[1]) war Ratsmitglied und Ratsbaumeister in Leipzig sowie Hammerherr im Erzgebirge. Leben Der Sohn des Leipziger Juristen Enoch Pöckel heiratete 1602 Maria Siegel, Tochter des Mittweidaer… …   Deutsch Wikipedia

  • Legitimatio per matrimonium subsequens — In der folgenden Liste Lateinisch Deutscher Verwandtschaftsbezeichnungen sind Bezeichnungen aufgeführt, die in Quellen der Antike bis ins Mittelalter, in Kirchenbüchern sogar bis zur Französischen Revolution anzutreffen sind. Dabei ist zu… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste Lateinisch-Deutscher Verwandtschaftsbezeichnungen — In der folgenden Liste Lateinisch Deutscher Verwandtschaftsbezeichnungen sind Bezeichnungen aufgeführt, die in Quellen der Antike bis ins Mittelalter, in Kirchenbüchern sogar bis zur Französischen Revolution anzutreffen sind. Dabei ist zu… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»